این جمله را بارها شنیدهایم که معلولیت, محدودیت نیست. هستند افرادی که شاید به ظاهر نقصی در اعضای بدن خود داشته باشند اما در عمل به همگان نشان دادهاند که برای رسیدن به اهداف عالیه و قلههای بلند موفقیت هیچ مانعی وجود ندارد و حتی با همین نواقص ظاهری میتوانند از هر انسان سالمی موفقتر عمل کنند. محمدرضا مهنینسب از آن دست افرادی است که مصداق این گفتهها را در عمل نشان داد. او که بیست و نه سال سن دارد؛ علیرغم نابینا بودن از پانزده سالگی در تیم فوتبال نابینایان توپ میزند و در سن نوزده سالگی به تیم ملی دعوت میشود. سالهاست که پیراهن تیم ملی را به تن دارد و با کسب مدال پارالمپیک 2016 مایه افتخار شهرستان سیرجان است. گفتگوی رسانه خبری پیام اردیبهشت با این ورزشکار توانمند را از نظر میگذرانید:
-محمدرضا مهنینسب زمانی که فوتبال را انتخاب میکرد آیا به نابینا بودن خود و مشکلاتی که ممکن است با آن روبرو شود فکر کرده بود؟
بله. قطعا هر کس بخواهد کاری را شروع کند تمام جوانب آن را میسنجد. ممکن است هر کس دیگری هم که جای من بود با مشکل بینایی که دارد در انتخاب رشته فوتبال کمی تردید به خرج دهد، ولی اگر خودت را بشناسی و تواناییهای خودت را باور داشته باشی؛ این تردید جای خود را به یقین میدهد. من معتقد هستم کسی که به خودباوری برسد قطعا به اهدافش هم میرسد. من به فوتبال بسیار علاقمند بودم چرا که باور داشتم این ورزش بجز بعد سلامت، ابعاد دیگری را هم شامل میشود که میتواند مرا از درون اغناء کند؛ بنابراین فوتبال را انتخاب کردم تا بتوانم از طریق آن ورزش حرفهای را ادامه دهم.
-با توجه به اینکه در سیرجان تیم فوتبال نابینایان نداریم, برای شما سخت نبود با تیم کرمان تمرین کنید؟
خب هر کاری مشکلات خاص خودش را دارد. من هم سختی کار را به جان خریدم. تا حدود 7 سال گذشته تمرینهای من در کرمان و همراه با دیگر اعضای تیم انجام میشد و باید آنجا در خوابگاه زندگی میکردم. حتی دوران دانشآموزی را هم بخاطر تمریناتم در کرمان گذراندم. اما علاقه من به ورزش فوتبال به من انگیزه میداد برای تحمل این سختیها.
-گویا چند سالی است تمرینات شما در سیرجان برگزار میشود؟
بله. سالهاست یک مربی اختصاصی گرفتم که در سیرجان تمرین کنم. امسال شش ماه تمرین بدنسازی داشتیم و در حال حاضر هم تمرینات بدنسازی هوازی را انجام میدهم. برای ما که مثل افراد عادی نمیتوانیم ورزش کنیم بایستی مربیانی باشند که ورزش معلولین را بشناسند تا بتوانند به ما کمک کنند.
-بنابراین دیگر از سختیهای مسیر کرمان و تمرینات راه دور خبری نیست؟
تا حدودی کمتر شده است. من تمریناتم را در سیرجان انجام میدهم و زمان اردو به تیم ملی ملحق میشوم. آن زمان که در کرمان مستقر بودم دوری از خانواده و مشکلاتی که من داشتم مزید بر علت بود. آن زمان که عضو تیم ملی نبودم برای من در سیرجان مربی وجود نداشت و کسی نمیتوانست در اینجا تمرینات بدنسازی را با من کار کند، اما الان شرایط بهتر شده است.
-اردوی شما از چه زمانی شروع میشود؟
هر زمانی که مسابقات بینالمللی در کار باشد، من به دیگر اعضای تیم ملحق میشوم و اردوی ما شروع میشود. بعنوان مثال براب مسابقات قهرمانی آسیا در مالزی، مسابقات انتخابی جام جهانی اسپانیا و مسابقات پارالمپیک 2016 و 2020 و 2024 پس از انجام تمرینات در سیرجان به اردوی تیم ملی پیوستم. در واقع تا سال دو هزار و بیست فوتبال نابینایان دوران پر فعالیت و و پر جنب و جوشی را پشت سر گذاشت و خوشبختانه توانستم نتیجه تمریناتم را هم بگیرم.
-تا چه اندازه به قهرمانی و کسب مدال امید داشتید؟
من معتقدم تلاش و پشتکار همواره نتیجه میدهد. من هم برای مسابقات پارالمپیک خیلی زحمت کشیدم و با توجه به شرایط خاصی که داشتم خوشبختانه موفق به کسب یک نشان نقره از بازیهای پارالمپیک ریو ۲۰۱۶ شدم. کسب دو نشان نقره از مسابقات بینالمللی و یک نشان طلا و یک نشان نقره از مسابقات منطقهای را نیز در کارنامه ورزشی خود دارم.
*-رای کسب مدال طلا ابتدا باید سهمیه بگیرید؟
بله. هر قاره چهار سهمیه دارد و در مجموع شانزده تیم در مسابقات شرکت میکنند. سهمیه آسیا هم چهار تیم است که خوشبختانه ورزشکاران پارالمپیک ایران همواره توانستند سهمیههای خوبی برای مسابقات به دست آورند.
-اردوهای تیم نابینایان معمولا چگونه برگزار میشود؟
زمانی که مسابقات پیش رو باشد من به تیم ملحق میشوم. معمولا اردوی تیم ملی نُه روزه است و هر دفعه با توجه به شرایط آب و هوایی کشور میزبان در یک منطقه برگزار میشود. بدین جهت که بدن بازیکنان به شرایط آب و هوایی آن کشور عادت کند. مثلا اردوی مسابقات ژاپن با توجه به آب و هوای شرجی و بارانی توکیو در ساری برگزار شد.
-آیا برای حضور در اردوها حمایت مالی هم میشوید؟
خیلی کم. فدراسیون یک هزینه ایاب و ذهاب خیلی کم به ما میدهد. متاسفانه اسپانسر خاصی نداریم که ما را حمایت کند.
-گفتید اسپانسر ندارید, با این مشکل چگونه در مسابقات شرکت میکنید؟
مسابقات ما باید اسپانسر داشته باشد ولی متاسفانه هنوز بدون اسپانسر و به سختی تمرین میکنیم. هزینه تیم ما هم بیشتر از سی - چهل میلیون تومان نمیشود اما نمیدانم چرا هیچ شرکت یا نهادی اسپانسری تیم ما را نمیپذیرد. میگویند وضعیت مالیمان رو به راه نیست. ورزش معلولین در دیگر کشورها جای خودش را باز کرده ولی در ایران فقط در حد پارالمپیک شناخته شده و کسی از آن حمایت نمیکند. در بسیاری از موارد حتی هزینه لباس ورزشیمان را هم خودمان یا هیات پرداخت کردیم.
-برای رفع مشکلات ورزش معلولین چه صحبتی با مسئولین دارید؟
در جامعه ما تا زمانی که یک ورزشکار به جایی نرسد و مقامی نیاورد کسی او را باور ندارد و از او حمایت نمیکند اما بعد که مطرح شود حمایتها هم بیشتر میشود. ای کاش حمایتهای مسئولین از ورزشکاران قبل از رسیدن آنان به مدالها و مقامها باشد. من از مسئولین برای خودم درخواستی ندارم اما دوست دارم افرادی را که استعداد ورزشی دارند شناسایی کنند و به آنها بها بدهند. افرادی که با هزینه شخصی خودشان و تنها به دلیل علاقه زیاد در مسابقات شرکت میکنند را حمایت کنند. سیرجان در زمینه ورزش پتانسیل بالایی دارد. اگر از ورزشکاران حرفهای حمایت کنند سیرجان در ورزش کشور میدرخشد. من به آینده ورزش سیرجان خوش بینم.
-شما در حوزه خوانندگی هم وارد شدهاید. دنیای ورزش بهتر است یا موسیقی؟
بله. به لطف خدا علاوه بر ورزش، به خوانندگی هم پرداختم و قطعات مختلفی چون زندگیم، روانی و... را به بازار موسیقی روانه کردهام. ورزش و موسیقی، هر کدام دنیای خاص خود را دارند و هر یک به نوعی حال مرا خوب میکنند. با حضور در این دو عرصه مختلف میخواستم به خودم و به همگان ثابت کنم که معلولان میتوانند مثل افراد عادی استعدادهای خود را در چند حوزه مختلف پرورش دهند و به موفقیت برسند.
مصاحبه شده توسط هدی رضوانی پور
