پنجشنبه 19 مهر 1403 | Thursday 10 October 2024

این جمله را بارها شنیده‎ایم که معلولیت, محدودیت نیست. هستند افرادی که شاید به ظاهر نقصی در اعضای بدن خود داشته باشند اما در عمل به همگان نشان داده‎اند که برای رسیدن به اهداف عالیه و قله‎های بلند موفقیت هیچ مانعی وجود ندارد و حتی با همین نواقص ظاهری می‎توانند از هر انسان سالمی موفق‎تر عمل کنند. محمدرضا مهنی‎نسب از آن دست افرادی است که مصداق این گفته‎ها را در عمل نشان داد. او که بیست و نه سال سن دارد؛ علی‎رغم نابینا بودن از پانزده سالگی در تیم فوتبال نابینایان توپ می‎زند و در سن نوزده سالگی به تیم ملی دعوت می‎شود. سال‎هاست که پیراهن تیم ملی را به تن دارد و با کسب مدال پارالمپیک 2016 مایه افتخار شهرستان سیرجان است. گفتگوی رسانه خبری پیام اردیبهشت با این ورزشکار توانمند را از نظر می‎گذرانید:

 

-محمدرضا مهنی‎نسب زمانی که فوتبال را انتخاب می‎کرد آیا به نابینا بودن خود و مشکلاتی که ممکن است با آن روبرو شود فکر کرده بود؟

 

بله. قطعا هر کس بخواهد کاری را شروع کند تمام جوانب آن را می‎سنجد. ممکن است هر کس دیگری هم که جای من بود با مشکل بینایی که دارد در انتخاب رشته فوتبال کمی تردید به خرج دهد، ولی اگر خودت را بشناسی و توانایی‎های خودت را باور داشته باشی؛ این تردید جای خود را به یقین می‎دهد. من معتقد هستم کسی که به خودباوری برسد قطعا به اهدافش هم می‎رسد. من به فوتبال بسیار علاقمند بودم چرا که باور داشتم این ورزش بجز بعد سلامت، ابعاد دیگری را هم شامل می‎شود که می‎تواند مرا از درون اغناء کند؛ بنابراین فوتبال را انتخاب کردم تا بتوانم از طریق آن ورزش حرفه‎ای را ادامه دهم.

 

-با توجه به اینکه در سیرجان تیم فوتبال نابینایان نداریم, برای شما سخت نبود با تیم کرمان تمرین کنید؟

خب هر کاری مشکلات خاص خودش را دارد. من هم سختی کار را به جان خریدم. تا حدود 7 سال گذشته تمرین‎های من در کرمان و همراه با دیگر اعضای تیم انجام می‎شد و باید آنجا در خوابگاه زندگی می‎کردم. حتی دوران دانش‎آموزی را هم بخاطر تمریناتم در کرمان گذراندم. اما علاقه من به ورزش فوتبال به من انگیزه می‎داد برای تحمل این سختی‎ها.

 

-گویا چند سالی است تمرینات شما در سیرجان برگزار می‎شود؟

 

بله. سال‎هاست یک مربی اختصاصی گرفتم که در سیرجان تمرین کنم. امسال شش ماه تمرین بدنسازی داشتیم و در حال حاضر هم تمرینات بدنسازی هوازی را انجام می‎دهم. برای ما که مثل افراد عادی نمی‎توانیم ورزش کنیم بایستی مربیانی باشند که ورزش معلولین را بشناسند تا بتوانند به ما کمک کنند.

 

-بنابراین دیگر از سختی‎های مسیر کرمان و تمرینات راه دور خبری نیست؟

 

تا حدودی کمتر شده است. من تمریناتم را در سیرجان انجام می‎دهم و زمان اردو به تیم ملی ملحق می‎شوم. آن زمان که در کرمان مستقر بودم دوری از خانواده و مشکلاتی که من داشتم مزید بر علت بود. آن زمان که عضو تیم ملی نبودم برای من در سیرجان مربی وجود نداشت و کسی نمی‎توانست در اینجا تمرینات بدنسازی را با من کار کند، اما الان شرایط بهتر شده است.

 

-اردوی شما از چه زمانی شروع می‎شود؟

 

هر زمانی که مسابقات بین‎المللی در کار باشد، من به دیگر اعضای تیم ملحق می‎شوم و اردوی ما شروع می‎شود. بعنوان مثال براب مسابقات قهرمانی آسیا در مالزی، مسابقات انتخابی جام جهانی اسپانیا و مسابقات پارالمپیک 2016 و 2020 و 2024 پس از انجام تمرینات در سیرجان به اردوی تیم ملی پیوستم. در واقع تا سال دو هزار و بیست فوتبال نابینایان دوران پر فعالیت و و پر جنب و جوشی را پشت سر گذاشت و خوشبختانه توانستم نتیجه تمریناتم را هم بگیرم.

 

-تا چه اندازه به قهرمانی و کسب مدال امید داشتید؟

من معتقدم تلاش و پشتکار همواره نتیجه می‎دهد. من هم برای مسابقات پارالمپیک خیلی زحمت کشیدم و با توجه به شرایط خاصی که داشتم خوشبختانه موفق به کسب یک نشان نقره از بازی‎های پارالمپیک ریو ۲۰۱۶ شدم. کسب دو نشان نقره از مسابقات بین‎المللی و یک نشان طلا و یک نشان نقره از مسابقات منطقه‎ای را نیز در کارنامه ورزشی خود دارم.

 

*-رای کسب مدال طلا ابتدا باید سهمیه بگیرید؟

بله. هر قاره چهار سهمیه دارد و در مجموع شانزده تیم در مسابقات شرکت می‎کنند. سهمیه آسیا هم چهار تیم است که خوشبختانه ورزشکاران پارالمپیک ایران همواره توانستند سهمیه‎های خوبی برای مسابقات به دست آورند.

 

-اردوهای تیم نابینایان معمولا چگونه برگزار می‎شود؟

 

زمانی که مسابقات پیش رو باشد من به تیم ملحق می‎شوم. معمولا اردوی تیم ملی نُه روزه است و هر دفعه با توجه به شرایط آب و هوایی کشور میزبان در یک منطقه برگزار می‎شود. بدین جهت که بدن بازیکنان به شرایط آب و هوایی آن کشور عادت کند. مثلا اردوی مسابقات ژاپن با توجه به آب و هوای شرجی و بارانی توکیو در ساری برگزار شد.

 

-آیا برای حضور در اردوها حمایت مالی هم می‎شوید؟

 

خیلی کم. فدراسیون یک هزینه ایاب و ذهاب خیلی کم به ما می‎دهد. متاسفانه اسپانسر خاصی نداریم که ما را حمایت کند.

 

-گفتید اسپانسر ندارید, با این مشکل چگونه در مسابقات شرکت می‎‌کنید؟

 

مسابقات ما باید اسپانسر داشته باشد ولی متاسفانه هنوز بدون اسپانسر و به سختی تمرین می‎کنیم. هزینه تیم ما هم بیشتر از سی - چهل میلیون تومان نمی‎شود اما نمی‎دانم چرا هیچ شرکت یا نهادی اسپانسری تیم ما را نمی‎پذیرد. می‎گویند وضعیت مالی‎مان رو به راه نیست. ورزش معلولین در دیگر کشورها جای خودش را باز کرده ولی در ایران فقط در حد پارالمپیک شناخته شده و کسی از آن حمایت نمی‎کند. در بسیاری از موارد حتی هزینه لباس ورزشی‎مان را هم خودمان یا هیات پرداخت کردیم.

 

-برای رفع مشکلات ورزش معلولین چه صحبتی با مسئولین دارید؟

 

در جامعه ما تا زمانی که یک ورزشکار به جایی نرسد و مقامی نیاورد کسی او را باور ندارد و از او حمایت نمی‎کند اما بعد که مطرح شود حمایت‎ها هم بیشتر می‎شود. ای کاش حمایت‎های مسئولین از ورزشکاران قبل از رسیدن آنان به مدال‎ها و مقام‎ها باشد. من از مسئولین برای خودم درخواستی ندارم اما دوست دارم افرادی را که استعداد ورزشی دارند شناسایی کنند و به آن‎ها بها بدهند. افرادی که با هزینه شخصی خودشان و تنها به دلیل علاقه زیاد در مسابقات شرکت می‎کنند را حمایت کنند. سیرجان در زمینه ورزش پتانسیل بالایی دارد. اگر از ورزشکاران حرفه‎ای حمایت کنند سیرجان در ورزش کشور می‎درخشد. من به آینده ورزش سیرجان خوش بینم.

 

-شما در حوزه خوانندگی هم وارد شده‎اید. دنیای ورزش بهتر است یا موسیقی؟

 

بله. به لطف خدا علاوه بر ورزش، به خوانندگی هم پرداختم و قطعات مختلفی چون زندگیم، روانی و... را به بازار موسیقی روانه کرده‎ام. ورزش و موسیقی، هر کدام دنیای خاص خود را دارند و هر یک به نوعی حال مرا خوب می‎کنند. با حضور در این دو عرصه مختلف می‎خواستم به خودم و به همگان ثابت کنم که معلولان می‎توانند مثل افراد عادی استعدادهای خود را در چند حوزه مختلف پرورش دهند و به موفقیت برسند.

 

مصاحبه شده توسط هدی رضوانی پور

 

 

تمامی حقوق متعلق به پایگاه خبری پیام اردیبهشت میباشد.

طراحی و اجرا : گروه زند

Template Design:Dima Group